مشکبار

موی سفید سبز شد از دست شانه را از زلف مشکبار تو یک عقده وانکرد

یک پسر چون آهوی چین مشکبار از شکارستان غیبش شد شکار

به رو تو را چو خط مشکبار پیدا شد غبار آینه را اعتبار پیدا شد

وقت آمد که بر میان بندم کمر از زلف مشکبار تو من

گر زانکه نوبهار ندارد به زیر زلف پس در چمن به زلف چرا گشت مشکبار

صائب به دور عارضش از خط مشکبار بر هر طرف که می نگری دام تازه ای است

گل بر هوا فکند کلاه نشاط را سنبل فشاند گرد ز گیسوی مشکبار

پریشان حالم از شبهای هجران چو زلف مشکبارش پر ز تابست

فرصت کم است دولت پا در رکاب را غافل مشو ز دور خط مشکبار او

زلف تو مشک بارد و بر مه زره شود پس نام او چرا زره مشکبار نیست