مشوش

بپوش بهر خدا زلف همچو ز نارت که نیست هیچ مسلمان کزو مشوش نیست

این کتاب، ۱۵ سال وقت رازی را گرفت و خود او می‌گوید که سوی چشمش را نیز با خود برد؛ با این همه، کتاب «الحاوی» در زمان حیات رازی تدوین نهایی نشد، بلکه این اثر پس از وفات محمد بن زکریا رازی و به امر ابوالفضل بن عمید، استاد صاحب بن عباد، وزیر رکن الدوله دیلمی از اوراق مشوش و پراکنده‌ای که از رازی باقی مانده بود، به اهتمام شاگردانش جمع‌آوری شد و پس از جمع این اوراق پراکنده، کتاب «الحاوی» را تهیه کردند.

چه آتش است به جان این دل مشوش را؟ که می خورد چو می ناب خون آتش را

گر چه دور فلک سفله نوازم همه عمر بگمان هنر و فضل مشوش دارد

باز به بزم زلف را دام که کرده بوده‌ای کامد از انجمن برون محتشم مشوشی

امروز غیر توبه نبینی شکسته‌ای امروز زلف دوست بود کان مشوش است

می سزدزلف تورا خواند اگر کس لف و نشر زآنکه خود را گه مشوش گه مرتب می کند

دیوانه‌ام ز خانه مشوش برآمده طوفانم از تنور پرآتش برآمده

چیزی که مرا ماند دلی زار و مشوش آن هم به سر زلف بتی گشت گروگان

گر لف و نشر خوانمت ای زلف می سزد زیرا که گه مشوش وگاهی مرتبی

بیا که چون خم زلفت مشوشم بی تو تو خوش به بزم رقیبان و ناخوشم بی تو