مشعر

دختر خویش به مکتب بسپرد نام من، کودن و بی مشعر کرد

آن روی به مشعر حرامش وین در غم شعر مشکفامش

سزد که قبلهٔ خود خوانمش به گاه نماز که زمزم و حجر و مشعر و منای من است

بیصفا ماندی از این پس ای صفا بی امام ای مشعر و خیف و منا

میقات علم مشعر دانش مقام فیض میزان علم‌کعبهٔ دین قبلهٔ هنر

انوری - رحمة الله تعالی، حکیمی کامل و فصیحی فاضل بود، و حسن شعر و لطف نظم شمه ایست از علو حال او و خالی است از جمال کمال او سخنان او مشهور است و دیوان او مسطور و از لطایف اشعار وی یک قطعه که مشعر است به نصیحت شعرا نوشته می شود:

هر شب اختر بین چو بومی چشم بر سر دوخته تا چه کذب آرد برون گر خود همه بو مشعرست

عقل استاد و معلم برود پاک از سر تا که بی‌عقل و هُشی صاحب مشعر گردد

حمدست هر چه مشعر تعظیم منعم است گر جوهرست و گر عرض و صوت یا صدا

شاه یثرب ماه بطحا زیب زمزم فخر حجر زینت مرو و صفای مشعر ور کن خطیم