مشربی

اسیرم کرده جادویی جهان زو کافرستانی خرابم کرده ظالم مشربی صحبت گریزانی

خوشا غنامشربی‌ که طبعش به حکم اقبال بی‌نیازی ز هرکه خواهد جزا نخواهد ز هرچه‌گیرد اثر نگیرد

به غیر از دشت وسعت مشربی کان فیضها دارد چراغی در ته دامان هر صحرا نمی باشد

بر خاتم قناعت درویش مشربی کم نیست اینکه نام‌گدا شاه می‌شود

حافظ ار بر صدر ننشیند ز عالی‌مشربیست عاشقِ دُردی‌کش اندر بندِ مال و جاه نیست

باشد از میخانه امکان به هرکس مشربی خضر ممنون و سکندر در پی آب بقاست

دست که یافت مشربی ماند ز حرص و مکسبی سر که بیافت آن طرب کی طلبد ریاستی

و اگر جمله را برشمرم از اهل خراسان دشوار باشد و من سیصد کس دیدم اندر خراسان تنها که هر یک مشربی داشتند که یکی از آن اندر همه عالم بس بُوَد. و این جمله از آن است که آفتاب محبت و اقبال طریقت اندر طالع خراسان است.

وسعت میدان همّت بین که خرج گریه را دل ز دریا مشربی عمریست تنها داده است

مپرسید از قناعت مشربیهای حیات من به ساغر آبرویی داشتم سد رمق کردم