مشربه

بادهٔ این مصطبه قهر است و بس شربت این مشربه زهر است و بس

چکشم گر نکشم مشربه از سیل سرشک چه نهم گر ننهم مائده از لخت جگر

مجمرهٔ بزمش آفتاب منور مشربه ی ‌کاخش آسمان معظّم

چون سر آن مشربه را باز کرد زمزمه خوشدلی آغاز کرد

جامی مدام مشربه ای از شراب پر بر رغم مدعی که تنک مشرب آمده ست

وقت افطار بجز خون جگر خواجو را تو مپندار که در مشربه جلّابی هست

فسرده ای است حسود تو در مثل بدنش کنند مشربه ی آفتاب یا حوری

ور نبود مشربه از زر ناب با دو کف دست، توان خورد آب

مشربه‌ای بود در او زر بسی از سر زردار گرانتر بسی

پای تو مرکب است و کف دست مشربه است گر نیست اسپ تازی و نه مشربه بلور