مشتبه

تا عاشقم زمانه مرا دم نمی‌دهد خود را مگر به بلهوسان مشتبه کنم

آتشم من بر تو شد گر مشتبه روی خود یکدم بروی من بنه

از رویت مشتبه شد قبله بر خلق سوی محراب اشارت کن به ابرو

مشتبه شوی کی تو با خدا حق و مشتبه این سخن چرا

به بد و نیک جهان خرم و غمگین نشود مگر آن کس که برو حال جهان مشتبه است

پس شرط نصیحت و دوستی آن است که در اموری که صلاح و فساد آن مشتبه است، خواستن و نخواستن آن از برای برادر دینی مشروط به صلاح و فساد باشد، یعنی چنان خواهد که اگر فی الواقع صلاح اوست باقی باشد و اگر باعث فساد است، زایل شود.

به ساری شده ساردی مشتبهه همان رود ایرماغ و آب زره

یکی شد مشتبه شد دوست با دوست ندانم عشق باشد یا رگ و پوست

شد مشتبه ز کعبه به میخانه راه ما ای خوشتر از هزار یقین اشتباه ما

فکر خود را گر کنی تاویل به که کنی تاویل این نامشتبه