مشت

همچو گل مشت زری دادم، خریدم خویش را چون به غیر از این توان شد زین چمن دیگر خلاص؟

از تو کاریست بر گرفتن دل که ز مشتاق بر نمی‌آید

سپاه اندر آید پس پشت من نماند جز از باد در مشت من

زبان بگشاد پیر و گفت ای دوست ندارم نقد جز مشتی رگ و پوست

برای گریه از دل مشت خون جستم چه دانستم که زیر هر بن مو دیده دریا بارها دارد

کیست که مشتاق را دو دست بگیرد؟ وز پی هجران به یک دگر برساند

مشتاق بنیستی ّ من گر هستی ما بگزینیمم نیستی بر هستی

گریبان سی مرد زینسان به مشت گرفت و چهل تن بدان سی بکشت

آتشم من بر تو گر شد مشتبه روی خود بر روی من یک‌دم بنه

مگر بر جان مشتاقان ببخشاید دلت ور نی نه مردی سود می‌دارد نه تدبیرخردمندان