مسیحی

دارد به لبش نسبتی از لعل کی او را اعجاز مسیحی و کلام شکری بود

تو به لب مسیحی اما نفسی که زنده‌ام من مکشم به ناز و بنشین پس ازین دگر تو دانی

ازان پس گفت عیسی را ثنایی مسیحی، پاک روحی، پاک رایی

نزاری مریم رز را نکو دار که می او را مسیحی پاک زاده ست

مسیحی برون آمد از جای خویش ندانستی از غم سر و پای خویش

کو مسیحی که مرده زنده کند خبری چند از سما گوید

زینسان که منم مرا مسیحی باید تا به کند از رنج تن زار الیم

وزد باد بهار احیای اموات گلستان را ز انفاس مسیحی تازه سازد عالم جان را

طبیبان فصیحیم که شاگرد مسیحیم بسی مرده گرفتیم در او روح دمیدیم

یا دهد مسیحی مرا تاوان یا فرستد چو غنچه مشتی زر