مسیحا

مپسند که در پیش لبت مرده بمانم تا زیسته از پیش مسیحا نتوان رفت

چاره‌جویان را غم بیچارگان بار دل است ناتوانان تکیه بر دوش مسیحا می‌زنند

همچنین تصور می‌شود که ایده یهودیان در مورد منجی آینده یا مسیحا، تحت تأثیر دین زرتشتی بوده است. در بخش دوم کتاب اشعیا، که احتمالاً در دوران تبعید نوشته شده است، این نبی از نجات دهنده‌ای صحبت می‌کند که برای نجات یهودیان می‌آید. این شبیه است به «سوشیانت» در گاهان زرتشت که لقبی برای خود زرتشت است.

رشته جسم گران‌جان را ز سر وامی‌کنم سر برون چون سوزن از جیب مسیحا می‌کنم

لب جان‌بخش تو از خاک قیامت انگیخت روح اگر در تن خفاش مسیحا می‌کرد

وَ قَوْلِهِمْ إِنَّا قَتَلْنَا الْمَسِیحَ عِیسَی ابْنَ مَرْیَمَ ایشان عیسی را مسیحا میخواندند.

ذات مسیحایی علی—به عنوان منجی، زنده‌کنندهٔ مردگان و داوری‌کنندهٔ آخرالزمان—در خطبه‌ای منسوب به خود او که شبیه به باب‌های ۱۰:۳۰[ج] و ۱۴:۱۱[چ] انجیل یوحناست، دیده می‌شود. این خطبه که به طرق مختلف توسط منابع شیعه دوازده‌امامی و اسماعیلی، مثل سید جعفر کشفی دارابی بروجردی و حافظ البرسی نقل شده، چنین است:

بی آبیم بکشت و کسی خضر ره نشد جان دادم و بجای مسیحا نمی رسم

از طبع خشکی و تر‌ی همچون مسیحا برپر‌ی گرداب‌ها را بر‌دری راهی کنی یک سو شوی

مفسران چهره‌های تاریخی نظیر پادشاه اسوالد نورثومبریا و پادشاه آلفرد بزرگ را به عنوان منابع الهام آراگورن مطرح کرده‌اند و و به موازی‌هایی مانند گذراندن وقت در تبعید و افزایش ارتش برای بازپس‌گیری پادشاهی‌های خودشان اشاره کرده‌اند. آراگورن با شخصیت کرایست به عنوان پادشاه مقایسه شده‌است و با استفاده از نبوت به موازات پیشگویی عهد عتیق دربارهٔ مسیحا کامل شد. دیگران وضعیت ادبی او را با استفاده از طبقه‌بندی نورتروپ فرای ارزیابی کرده‌اند و می‌گویند در حالی که هابیت‌ها در حالت «میمتیک کم» هستند و شخصیت‌هایی مانند ایومر در حالت «میمتیک بالا» قرار دارند، آراگورن به سطح قهرمان «رمانتیک» می‌رسد، زیرا از نظر توانایی و طول عمر نسبت به اطرافیان خود برتر است.

نرنجم گر به بالینم مسیحا دیر می‌آید که می‌داند بر بیمار از جان سیر می‌آید

خامشی‌ام زندهٔ جاوید کرد کم‌نفسیها ز مسیحا گذشت

این فرقه حول یک شخصیّت مسیحایی به نام جان فروم شکل گرفته‌است.

بعد از اخراج یهودیان از اسپانیا در سال ۱۴۹۲ میلادی یهودیان به دنبال نشانه‌های از ظهور منجی خود و نجات از سرنوشت دردناکشان بودند. در سال ۱۵۰۰ میلادی شهر صفد در جلیله مرکز اصلی فعالیت‌های عرفانی گردید. در این زمان دیدگاه‌های کابالایی بر روی دید مسیحایی متمرکز گردید. موشه کوردورو تعالیم زوهر را در بین تعداد زیادی گسترش داد با اینکه در گذشته کابالا فقط به افراد معدودی یاد داده می‌شد. نویسنده کتاب شولخان آروخ ربی یوسف کارو سالنیز در کابالا مهارت داشت و دفترچه خاطرات کابالایی از خود به جا گذاشت. موشه الشیخ نیز تفسیر کابالایی از تورات نوشت.

سوی رام آمد آن پیر نکوکار مسیحا رفت بر بالین بیمار

سبزهٔ یار آمد عطر مسیحایی گیسوی نگار آمد

جنبش خاباد لوباویچ از بقیه حسیدیم جدا شد و عقل را به جای قلب مرکز دین می‌دانست. نوشته‌های آن روش‌های عقلانی یهودی را با روش‌های عرفانی مخلوط می‌کنند. در زمان‌های فعلی جنبش مسیحایی بیشتر در بین خاباد وجود دارد.

مسیح یهودیان یک رهبر است که از نسل داوود بوده و بر یهودیان حکمرانی کرده و اسرائیل را متحد خواهد کرد و دوران مسیحایی صلح جهانی را پدید خواهد آورد. در دیدگاه یهودیان مسیح مقدس نبوده و به‌طور قطع عیسی نیز نمی‌باشد و از این نظر در تقابل با مسیحیان هستند.

در یهودیت روزهای آخرالزمان معمولاً «آخرین روزها» نامیده می‌شوند (به عبری: אחרית הימים) که این عبارت چندین بار در تنخ به کار رفته‌است. دوران مسیحایی دارای بخش مهمی در تفکر یهودی است و قسمتی از روزهای واپسین است.