مسی

آن مسیح حسن را دانم که می‌دانی کجاست با کسی کز عشق دارد بسته زناری بگو

چون نبض خسته می‌جهد این جا دل مسیح بیمار عشق را چه به دارالشّفا بریم!

کنون روم و قنوج ما را یکیست چو آواز دین مسیح اندکیست

راز مگو پیش خران ای مسیح باده ستان از کف ساقی شنگ

اگر نه شمع فلک نور یافتی ز کفت چون جان گبر شدی تیره بر مسیح وثاق

مگو رسول حدیثست حکمت آمیزش بگو مسیح بود حکمتش حدیث آمیز

نی نی چو شهریار سپهر است و آفتاب اسبش مسیر کوکب سیّار می‌کند

مسیحا را اگر گویند خاموش نخواهد لب گشودن در سخن باز

مژدهٔ عمر ابد می‌رسد اکنون ز لبش صبرکن یک نفس ای دل که مسیحا آمد

او را مسیر مهر و کین او را مسلم تخت‌ و زین او را ثناگر ملک و دین او را دعاگو مرد و زن