مسکنت

عوض به مسکنت و فقر کرده جاه جهان را که فقر لازم شخصست و جاه بر گذر آمد

در تک چاه جهل چون مانی مسکنت روح قدس مسکینا

وان ملک را که ظلم بود بنیان زود اوفتد به مسکنت و خواری

سوز همان، داغ جدایی همان مسکنت و فقر و گدایی همان

چو دو نان نخواهم نمودن دگر برای دو نان پیش کس مسکنت

زمانه مسکنتم داد و خوشدلم که به کویش پی گدائی از این خوبتر بهانه ندارم

تا باشدش به خاک درت فر مسکنت سلطانی دو کون نخواهد گدای تو

چو صاحب حال گشت و مرتبت یافت ورای فقر ذوق و مسکنت یافت

ای خوشا آن معصیت کو عاقبت آورد ما را به عجز و مسکنت

بنده ام، مسکنت سرای من است خاکم، افتادگی عصای من است