مسکرات

اگر در مسکرات آیی ببینی کز خردمندان تفاوت‌ها بود با دین براندازانِ دیوانه

زین نجد به وجد بر سر آیی مغرور مشو به مسکراتی

مسکرات ‌الوجد می‌خوان تا نزاری گویدت چیست خلد و کوثر و شیر و شراب و انگبین

یک جرعه گر ز جام تو در کام ما چکد تا روز حشر کم نشود مسکرات ما

مشنو که مسکراتِ من از شیرهء رزست کاین مستیِ من است زخم خانهء الست

ماییم و کُنجِ فقر و می و گنجِ مسکرات تا گنبدِ سپهر شود هم چون خاک پست

خدایا ازین مسکراتم ببخش به مردانِ خود سیّئاتم ببخش

ازین سپس من و ترتیب مسکرات الوجد که گنج خانه ی سرّ دل نهان من است

شب ها من و مسکرات در پیش تا روز خبر ندارم از خویش

مسکرات الوجد چیزی دیگرست آن برون زین عالمِ حیوانی است