مسکر

مرا مسکراتی به تخصیص هست نه از شیرۀ رز ز جامِ الست

چون نزاری والهی مستی بباید لامحال تا برون آرد مقاماتِ چنین از مسکرات

حلاوت سخن من کجا نبات کجا که شور بر همه عالم ز مسکرات من است

از بس که در میانه مردم مسکر مم جایم همیشه هست به پهلوی میهمان

عاشق الحق مسکر الارواح منقذ الروح من ید الاشباح

ترتیب مسکرات محال است اگر حسود نقضی کند مرا چه تفاوت که را غم است

عجبا بانی لست شارب مسکر واظل من سکر الهوی مخمورا

کی شود هشیار بر خم‌خانه‌های مسکرات عقل را هر لحظه بر نامش براتی دیگرست

چون تو فقیه خشکی و مسکر نمیخوری دستار تو همیشه چرا بر سر خم است

همچو مجنونی دگر در مسکرات الوجدِ نجد گر ندید ستی بیا مسکین نزاری را ببین