مسنون

نپرد جز به یاد تشریفت مرغ طبعم که تیر مسنون است

آدم جهل و جفا و شومی را جان تو بدبخت خاک مسنون شد

باغ چون فردوس و صلصل همچو رضوان و صبا شکلها چون آدم از صلصال مسنون ساخته

بلکه به جان است، نه به تن، شرف مرد نیست جسدها همه مگر گل مسنون

خداوندی که آدم را و فرزندان آدم را پدید آورد از ماء معین و از گل مسنون

فرع میمون امام ثامن ضامن رضا اصل مأمون تمام واجب و مسنون بود

لیکن آنگه که گهرت از تو شود بیرون تو همان تیره گل گندهٔ مسنونی

خدا پیرایهٔ منشور اکنون نموده بر تو و آل تو مسنون

نفس عیسوی همی خواهد هیأت طیر این گل مسنون

گر همی دانی که خانه است این گل مسنون تو را چون همه کوشش ز بهر این گل مسنون کنی؟