مسمن

تو زاده عدمی آمده ز قحطِ دراز تو را چه مرغ مسمن غذا چه کژدم و مار

راتب ده وجد که بر خوان قدرتش خورشید و نسر گرده و مرغ مسمن است

سنانت یافت شکل بابزن، زانک دل بدخواه شد مرغ مسمن

نسرین را به خوشهٔ پروین بپرورند تا من به خون دو مرغ مسمن درآورم

آندل که بمژگان آن پریست چون مرغ مسمن بباب زن

زانسان‌که چشم‌گرسنه بر خوان مهتران اول دود به جانب مرغ مسمنا

گر دهد گردون به خصمت نعمتی هیچش مگوی از پی کشتن چو مرغ او را مسمن می‌کند

چو آخر خاک می‌گردد اگر لاغر اگر فربه تو تن از خوردن مرغ و مسمی بی‌مسمن کن

شیرین و چرب شد سخن من که طبع را پرورده بشکر و مرغ مسمنش