مسمار

به دین زن دست تا ایمن شوی زو که دین دوزد دهانش را به مسمار

سپهر سر زده بر آستانه اش خاشاک نجوم ثابته بر آسمانه اش مسمار

آن که در شکر، زبان بر دهنش مسمارست چون رسد وقت شکایت چه زبان‌ها دارد

بی نام تو نقش سکه مسمار دل است بی یاد تو لفظ خطبه نفرین من است

در گرچه آهنین بدو مسمار آتشین آهم نه در گذاشت نه مسمار نیم شب

سرک بر آستان نه همچو مسمار که گردون این چنین سر را نساید

بغل و بمسمار و بند گران همی مرگ خواهد ز یزدان بران

به صنع او که ببست از پی صلاح ابد دریچه های فلک را به آتشین مسمار

زند عطارد، مسمار خامشی برلب چو خامۀ دو زبانت کند بیان سخن

در وصل ار بروت نگشایند دیده مسمار باب هجران کن