مسرع

مسرعی چون تو سبک پای ندیدم هرگز که نه آسایش تن دانی و نه رنج کلال

مسرع کلک تو به فن ادب روشنی بر ظلام جان بخشد

ای مسرع ضمیر ترا ملک هر دو کون در حل و عقد ملک گذشته بزیر پی

چرخ ارچه مسرعست ، اسیر مضای تست کوه ارچه ساکنست ، غلام وقار تست

روش مسرعان سهم الغیب همه بر شه زه کمان تو باد

در نه اقلیم فلک شد دانه این مژده را مسرعان عالم علوی به رسم مژده خواه

یک حرف ز وصف تو به پایان نرساند تا حشر اگر قطره زند خامه ی مسرع

نه با امرت قضا مسرع، نه با حکمت قدر قادر نه با حلمت زمین ساکن، نه با قدرت فلک و آلا

کلک مرا از عجز سخن در زبان نماند زیرا که مسرع تو فراوان شتاب کرد

مرحبا بسطت جاهی که درو منقطع‌اند مسرع سایه و خورشید ز بی‌پایانی