مسرت

تو همه بیخ مضرت بر کنی تو همه فرش مسرت گستری

و باز آن که به بلا ازوی راضی باشد، آن بود که اندر بلا مُبلی بیند و مشقت آن به مشاهدت مُبلی بتواند کشید و رنج آن به مسرت مشاهدتِ دوست به رنج ندارد و باز آن که به اصطفای وی راضی باشد، آن محبان وی‌اند که اندر رضا و سخط هستی ایشان عاریت بود و منازل دل‌های ایشان به‌جز حضرت تنزیه نباشد و سراپردهٔ اسرار ایشان جز در روضهٔ انس نه. حاضرانی باشند غایب، وحشیانی عرشی، جسمیانی روحانی، موحدان ربانی، دل از دنیا گسسته و از بند مقامات جسته و سر از مکوِّنات گسسته و مر دوستی را میان در بسته؛ کما قال اللّه تعالی: «لایَمْلِکُونَ لأنفسهم ضَرّاً و لانَفْعاً و لایَمْلِکُونَ مَوْتاً ولاحیوةً ولانُشوراً (۳/فرقان).»

پذیرفته باد صوم تو ، افزوده خیر تو کز خیر تو مسرت ارباب دین فزود

سریست درین خانه، مسرت شود افزون رمزی اگر از سر خرابات بخوانی

رسدم ز نیک و بد جهان نه مسرتی نه کدورتی که بود ز وصل و ز هجر او طرف خوشان غم ناخوشان

دو دولت چون که عهدش تازه گردید مسرت های بی اندازه گردید

حکیمی بر سر در خانه اش نوشته بود، شر وارد خانه ام نشود. حکیمی دیگر او را دید گفت: پس همسرت کجا وارد شود؟

بیا که نوبت مشقت و محنت گذشت و مدت محبت و مسرت رسید. رنج برگیر و حجره را جمالی ده مه گفته اند:

محنتت باد فراموش و مسرت همدوش شاهدت باد در آغوش و سلامت به مزاج

هرگز دل من شکایت از غم نکند شادی ز مسرت دمادم نکند