مسد

از دو گاو و میش کشتن کی شود منقطع از جانت ای حبل مسد

کرده مسدود در حرص و حسد داده داد هوس اهل سوال

که ای بانوی این مسدس سرای نیارد چو تو بانویی کس به جای

درِ دل باز چون گوش تو و راه بُوَد مسدود، باید قصه کوتاه

دیدن آن بند احمد را رسد بر گلوی بسته حبل من مسد

از روزن است خانه گل را اگر گشاد دل را گشاده روزن مسدود می کند

چرا مهر خموشی از لب گفتار بردارم؟ که روشن خانه‌ام زین روزن مسدود می‌گردد

بس که زد معده بر دماغش دود روزن عقل شد بر او مسدود

مقرنس فلکش پایه‌ای ز قصر جلال مسدس جهتش عرصه‌ای ز صحن سرا

مزن مهر خموشی بر دهن آتش زبانان را کز این روزن برآید دود چون سازند مسدودش