مستهام

وز آن غبار که خیزد ز نعل مرکب شاه ضیای دیده این عبد مستهام بیار

که ای پناه جهان و جهانیان آخر ترحمی به فقیران مستهام بیار

کای خدا آرام جان مستهام من که و دوزخ چه و جنت کدام

باد جهانت به کام کز ظفر تو کامهٔ صد جان مستهام برآمد

ازین عاشق صادق مستهام تو را می‌رساند دعا و سلام

از ازل جانها به چهرش مستهام تا ابد دلها به مهرش مرتهن

دور از آن‌ چهری ‌که‌ رشک‌ هشت بستان بهشت هفت دوزخ را زدم آتش ز قلب مستهام

صدراز مهر تو دیریست تا مرا دل‌ گشته مستهام جان ‌گشته مفتتن

آن به رأفت مستدام و این به طاعت مستهام آن به نعت دستگیر و این به خدمت پایدار

که گوید سلام من مستهام به جانان که کرده‌ست در جان مقام