مستقل

چون یکی پرده گشاید شاه دل دل شود اندر مقامی مستقل

گیرم از اینگونه نزاع و جدل ملک جهان شد به یکی مستقل

چو آن در هستی خود مستقل نیست ورا جز احتیاج متصل نیست

در شهر عشق پادشه مستقل توئی بر عرش انکه برد سر آب و گل توئی

گفت جبر آید اگر باشد پدر مستقل در خیر و شر آن پسر

که سالک ذات حق را مستقل یافت بذاتش ذات خود را مضمحل یافت

مستقل نیست دو کس در سر یک رأی ولی سر هر برزن و کو صحبت از استقلال است

همه اجزای عالم را غم تو زنده می دارد منم کز تو غمی خواهم که در وی مستقل باشم

اندرین اندیشه می‌بود او دو دل تا سلیمان گشت شاه و مستقل

مستقل شد دل چو اندر منزلی بایدش چشم دگر، دیگر دلی