مستغنی

روز نورانی بود مستغنی از شمع و چراغ باده روشن به وقت شام می باید کشید

مستغنی از می آیم ز جان نگاه او ما را بس است کاسهٔ چشم سیاه او

به اختیار تو در باختم ارادت خویش کنون به لطف تو مستغنیم من درویش

دست و پای صید می پیچد به هم از دیدنش از کمند و دام مستغنی بود صیاد ما

کمال عشق مستغنی است از اظهار درد خود کباب خام اشک لاله‌گون بسیار می‌ریزد

اصل باید، اصل مستغنی و پاک گر بود فرع و اگر نبود چه باک

نقدی که دوران برده است از کیسه عمرم برون جاوید مستغنی شوم از صد دهد گر نیم را

حسن مستغنی‌ست از شهرت‌نواییهای عشق هیچکس گل را نمی‌خواهد برای عندلیب

به عشاق اشک گرم و روی زرد از بهر آن دادند کز استغنا فرود آرند مستغنی جوانی را

شنیدم از شکست آرزو در سینه آوازی که مستغنی ز ساز چینی فغور شد گوشم