مستغرق

در میان خون دل مستغرقم از درد آن کان قد چون نارون را کی درآرم در کنار

چو گشتم از فنا فانی چه می جوئی بقای من چو من مستغرق اویم چه دانم نیست از هستم

روانه شد کلیم از بهر دیدار بدید آن مرد را مستغرق کار

کاشکی مستغرق آن نور بودی جان من زانکه گر مستغرقستی آن بهم در گویمی

آن که به محبّت مصفّا شود، صافی بود و آن که مستغرق دوست شود و از غیر دوست بَری شود، صوفی بود.

مستغرق بحر عشق گشته وز هر چه نه عشق در گذشته

چنان مستغرق دریای عشقم که من پروای خود یک دم ندارم

چشم او بر جمال شاهد حق جان به طوفان عشق مستغرق

چنان مستغرق حوّا شدستی که درجنات جانت بت پرستی

مستغرق شهودم و جویای آن شهود محروم گردم ارز حجاب خیال تو