مستغاث

بو بکر شبلی یک روز چون مبارزان دست اندازان همی رفت و میگفت: لو کان بینی و بینک بحار من نار لخضتها اگر درین راه صد هزار دریای آتش است همه بدیده گذاره کنم و باک ندارم، دیگر روز او را دیدند که می‌آمد سر فرو افکنده چون محرومی درمانده نرم نرم میگفت: المستغاث منک بک فریاد از حکم تو زینهار از قهر تو، نه با تو مرا آرام نه بی‌تو کارم بنظام، نه روی آنکه بازآیم نه زهره آنکه بگریزم.

در فراقت طاقت من گشت طاق مستغاث از جور و بیداد ازفراق

محو خود کن فیض را تابی رخت بر نیارد یکنفس یا مستغاث

ای جان باغ و یاسمین ای شمع افلاک و زمین ای مستغاث العاشقین ای شهسوار هل اتی

رحم کن بر بی دل بیچاره کو ندارد جزتو کس یامستغاث

از تو نوشند ار ذکورند ار اناث بی‌دریغی در عطا یا مستغاث

آن شده آواز صافی و حزین ای خدا وی مستغاث و ای معین

ناله الغوث و واویلاه و یا للمستغاث برکشیدند از دل و کردند روی از خون خضاب

از صدای مستغاث آن وحید شاه مظلومان به بالینش رسید

ای جان بیا گوهر بچین ای دل بیا خوبی ببین المستغاث ای مسلمین زین آفتی شور و شری