مستطاب

زان سبب با آن کتاب مستطاب در مقام خطره گوید در کتاب

گویی آن دولت کجا شد کز سر زلف و کرم با منت هر ساعتی بودی خطاب «مستطاب»

کار تن نبود بغیر از خورد و خواب طاعت آمد شغل جان مستطاب

کامد از حق با جلال و با عتاب سوی آن آتش خطاب مستطاب

گفت قاسم: کای خدیو مستطاب ای تو ملک عشق را مالک رقاب

تو خود دانی ای شاعر مستطاب که در زندگانی نداری کتاب

گفت ای ز کائنات شخص تو انتخاب بنگر به سر خطم از باب مستطاب

شمر دون با خیل لشگر زان عتاب کرد رو سوی خدیو مستطاب

این کاخ جای بوسهٔ شاهان عصر بود اسب عدوکجا و چنین کاخ مستطاب

گر قضا انداخت ما را در عذاب کی رود آن خو و طبع مستطاب