مسبح

جمله عالم خود مسبح آمدند نیست آن تسبیح جبری مزدمند

یارب به مسبحان افلاک صادق نفسان عالم پاک

ز من ثنا و ز لفظ ممیزان احسنت ز من دعا و ز لفظ مسبحان آمین

ز شوق طوق سگان در تو گردانند مسبحان فلک سبحه ثریا را

چنان کن نصیبم که گردم بیادت زمانی مسبح زمانی مهلل

گر مسبح باشد از ماهی رهید ورنه در وی هضم گشت و ناپدید

از عین جمع رود و أَنْتَ وَلِیِّی اشارتست بتفرقت، نه از آنک ولی را بر نبی فضل است که نهایت کار ولی همیشه بدایت کار نبی است، لکن با ضعیفان رفق بیشتر کنند و عاجزان را بیش نوازند، که جسارت دعوی آشنایی ندارند، و از آنک خود را آلوده دانند زبان گفتار ندارند! هر که درمانده‌تر بدوست نزدیکتر! هر که شکسته تر بدوستی سزاوارتر! «انا عند المنکسرة قلوبهم من اجلی» در خبر می‌آید که روز قیامت یکی را بحضرت برند، ازین شکسته سوخته، اللَّه گوید بنده من چه داری؟ گوید دو دست تهی و دلی پر درد و جانی آشفته و حیران، در موج اندوه و غمان، گوید همچنین می رو تا بسرای دوستان، که من شکستگان و اندوهگنان را دوست دارم «انین المذنبین احب الی من زجل المسبحین»

چه سمائی مسبح چه زمینی مکرم بخدای هر دو گیتی ز کسی بهر دو عالم

ایا مسبح تو وحشیان بیشه و کوه و یا مسخر تو ساکنان شهر و وطن

سبحان آن خدای که او را مسبح اند شیران بیشه ها در و مرغان به مرغزار