مزیده

ای آفتاب طفلی در سایهٔ جمالت شیر و شکر مزیده از چشمهٔ زلالت

گفتی که : شراب شوم باشد وآن کس که شراب را مزیده

نخوردست جز شیر و کاک جوین نه سرکه مزیده نه سرکنگبین

نه پی به گام راست نهاده نه می به کام خویش مزیده

گاهی لبش گزیده و گاهی به یاد او آن می که وعده کرد ز دستش مزیده‌ام

ای لعبت خندان لب لعلت که مزیده‌ست؟ وی باغ لطافت به رویت که گزیده‌ست؟

جز من که ز اندیشهٔ لعلت مزم انگشت ناخورده عسل کس سر انگشت مزیده

آید هنوزشان ز لب لعل بوی شیر شیرین لبان نه شیر که شکر مزیده‌اند

در کعبه کرده عید و ز زمزم مزیده آب چون نیشکر چگونه مزم آتش ترش

لبت را هر که چون شگر مزیده است یقین میدان که عمرش پر مزید است