مزکوم

بس در خورم به عالم بی مایه زانکه اوست مزکوم سر گرفته و من گوی عنبرم

بوی خلق خوش تو مشک و گلست حاسدان تو احشم و مزکوم

تو مشک می‌فشانی و دارد عدو زُکام وز بوی مشک گیرد مزکوم دردسر

در بوستان چو مزکوم در گلستان چو اعمی ماندیم روزگاری فارغ ز بو و رنگی

بوی گل دل جمله جهان بگرفت است افسوس که این مدّعیان مزکومند

ز شاهدانت، پیغام شهد و من محرور ز گلرخانت ره آورد ورد و، من مزکوم!

بوی عشق از گفته عطار عالم را گرفت خواجه مزکوم است ازان منکر بود عطار را