مزدکی

تا جنت است و دوزخ باشد هر آینه این مسکن موحد و آن جای مزدکی

وز آن پس بهر جای بد مزدکی بنگذاشت زنده از ایشان یکی

سرخ‌پوشان مزدکی آیین‌ شده یار عرب به جستن کین

بخاریانرا مغ مزدکی بود نامی که مزدکی را بی مادر و خوهر نبود

به دشت آمد از مزدکی صدهزار برفتند شادان بر شهریار

آبی که گر برابر آتش بداریش واجب شود عبادت او نزد مزدکی

در بخش اول، انوشیروان ماجرایی را دربارهٔ توطئه‌ای که گروهی برای قتل او چیده بودند، شرح می‌دهد و توطئه کنندگان را بدعت گزاران در دین معرفی می‌کند و فرمان به کشتن آن‌ها می‌دهد. بنابراین روایت، آن‌ها مدعی داشتن کتاب‌ها و الهام ایزدی (کلام) بوده‌اند. در بخش دوم، شاه به اختصار ملاقات خویش را با رهبر این فرقه، که شجاعانه عقاید خود را در برابر همگان ابراز می‌کرد و حتی قتل شاه را واجب می‌شمرد، شرح می‌دهد. دربارهٔ این فرقه و عقایدشان اطلاع بیشتری در دست نیست، به هر صورت بعید می‌نماید که مزدکیان منظور او بوده باشند.