مزدا

آیینهٔ سینه زنگ غم خورد آن صیقل غمزدای جان کو؟

مزدا خون تو ز سرچشمه چشمم زنهار روزگاری است که این چشمه به دل متصل است

لب به گفتار ناسزا مگشای ناسزا را به ناسزا مزدای

شاه را باید دعا گفتن ز لطف و قهر او هر دو آمد غمزدای و هر دو آمد جان‌فزای

بوعلی، زابروی او گر بنگرد؛ یک اشارت رمزدان آید همی

ویستاییم همه آب‌های پاک را که داده اهورا مزدا است.

در دل سالک اگر هست آن رموز رمزدانی نیست سالک را هنوز

دارم حکایتی اگر از خویش می روی خواهی شنیدنش به اشارات غمزدا

بگفتا که من خود نترسم زکس که آهور مزدا مرا یارو بس

چو آفرید بتا روی تو ز دوده خدای مجوی فتنه و روی ز دوده را مزدای

آنکه از لطف خویشتن سازد سبزه را غمزدا علی است علی