مریزاد

اگر بتگر چنان پیکر نگارد مریزاد آن خجسته دست بتگر

عشق! مریزادت آن دو بازوی پر زور قادر و قاهر تویی و ما همه مقهور!

خوشدل خورو خون ریز، مریزاد آن چشم وان دست که این حنا به دست تو گذاشت

مریزاد دستی که پیش امیر به وقت گرفتن بود شانه‌گیر

لب و دندانت مریزاد کزین پس بی تو کار ناید ز پس خنده لبی را دندان

زبان دُر فشان تو مریزاد بجز دُر از زبان تو مریزاد

بدان چالاکی و چستی، نگاری دیده ئی هرگز مریزاد آن قلم یا رب، که برزد رسم نیرنگش

بنازیم دستی که انگور چید مریزاد پایی که در هم فشرد

جمله گوییدم مریزاد دست تو ای خدایی آماده پابست تو

چون بدل ناوک آن شوخ پری زاد‌ آمد شست او را ز دل آواز مریزاد‌ آمد