مرکزی

جهانرا مرکزی دیدم محیطش دور پرگاری که کردی آخر هر دور، در، دوری دگر مبدا

دل داناست گر پرگارگردون مرکزی دارد چو جوش می، سر خم‌، مغز می‌داند فلاطون را

............ آواره و بی‌پولم کرد چه کنم؟ مرکزیان رِشوَه‌خورند

افسوس‌ازین دو دم عمرکزیاس بایدم زد در هر نفس‌کشیدن تیغ دو دسته بر دل

قوم را ربط و نظام از مرکزی روزگارش را دوام از مرکزی

تا در این تربتی که ترتیب است تا بر این مرکزی که ترکیب است

زمین را بلندی نبد جایگاه یکی مرکزی تیره بود و سیاه

یافتم در بی‌قراری مرکزی کز راه دین جز نشاط عقل و جانش مرکز پرگار نیست

مرده ئی از یک نگاهی زنده شو بگذر از بی مرکزی پاینده شو

مدعا مضراب ساز همت است مرکزی کو جاذب هر قوت است