مروحه

سیف فرغانی با دوست بگو جور مکن که بدین مروحه ما از سر حلوا نرویم

چرغ که شد تشنه به خون غزال مروحه جنبان شود از زور بال

از مروحه ای که شاه، احسانم کرد انگشت نما میان خوبانم کرد

عالم قدر تو را مجمره سوز آفتاب گلشن لطف تو را مروحه گردان صبا

گر زند بال هوا داری مست نگهش تا ابد مروحه برگ عنب آید بیرون

مروحه جنبان پی انعام کس وز برای قهر هر پشه و مگس

عشقت غمی از چاره و تدبیر ندارد در گرمی تب مروحه تأثیر ندارد

بر سر گهواره‌شان به روی فتاده مروحهٔ سبز در دو دست همهٔ سال

و هرک گردشِ روزگار را مساعدِ خویش بیند، پندارد که با همه آن مزاج دارد همچون منعمی که به فصلِ تابستان خیش‌خانهٔ آسایشِ او را غلامانِ سیمین بناگوش زرّین‌گوشوار به مروحه‌ای که سر زلفِ ایشان را مشوّش کند، خوش می‌دارند، گمان برد که نیم‌سوختگانِ شررِ آفتاب که محنت همه جای سایه‌وار در قفایِ ایشان می‌رود، در همان نصیب لذّت و راحت‌اند ، یا

خامش کن و ساکن شو ای باد سخن گرچه در جنبش باد دل صد مروحه بایستی