مرهمی

دمی نه مرهمی بر جان عطّار که هم دردی و هم درمان عطّار

عرضه ده خدمت و گو از لب جانبخش بفرما مرهمی بهر دل ریش فگاری که تو دانی

می کند ناسور زخم ار بشنود بوئی ز مشک مشک زلفت زخم دل را گشته نیکومرهمی

تو با جان مرهمی کن تا برِ یار بجائی کان نگنجد هیچ دیّار

نایافته مرهمی ز لطفت دل خسته و جان فگار رفتم

خون چکد از این دل ریش از وفات مرهمی از لب بده پیش از وفات

تو باجان مرهمی پیوسته اینجا حقیقت یک نفس پیوسته اینجا

بر من آزرده رحمی کن، خدا را، ای طبیب مرهمی نه، کز دلم بیرون برد آزار را

گفت ای موسی کلیم بدان که به من کرد همرهمی نتوان

به داغ تازهٔ من مرهمی نه اگر دانی، نشان او به من ده