مرق

گذر فرما به خاک ما زیارت کن دمی ما را که نور روح ما روشن توان دیدن در آن مرقد

مگر طاعتی کرده بودست خالص زمین سمرقند در حق یزدان

بسکه وصف شکر لب تو نوشت کلک آشفته را ثمرقند است

بکعبه دل نکشد یا امام از در تو بس است کعبه ما مرقد منور تو

ساخته عرضت از هنر مرقد یافته عمرت از بقا منشور

بگو به صوفی رسمی: مرقص و نعره مزن که مست جام هوایی، نه جام منصوری

چون از پی مرقدم، نهانی پوشی به لباس آن جهانی

آخر ای باده پرستان ره میخانه کجاست تا کنم دلق مرقّع گرو باده فروش

تا سمرقند آمدند آن دو امیر پیش آن زرگر ز شاهنشه بَشیر