مرغک

درآمد مرغکی وانگه به منقار ربود از فرق هر بدری هلالی

گلوی مرغک خامه، فشردم از سر شوق به قوتی که فرو ریخت مشکش از منقار

چو مرغکان ابابیل لشکری شکنند به پیش لشکر پنهان چه کارزار بود

ما درین دامگاه خونخواره کم ازان مرغکیم صد باره

لرزید پیکری و تبه گشت فرصتی افتاد مرغکی وز خون سرخ شد پری

نالهٔ بشنید هنگام سفر از زبان مرغکی بس مختصر

جانا شب دوش مرغکی غالیه فام از بهر وفایی چه خوش افتاده به دام

نی به دامی مرغکی شد پای بست دانها برچیده خود از دام جست

مرغکی بس ضعیف و بس کوچک که ز گنجشک بود او ده یک

خوشست نغمهٔ مرغی بساحت چمنی ولی نه بوم سیه روز، مرغکی خوشخوان