مرغب

یاد ایام پدر می‌کرد می‌زد در جهان شعله از سوز جگر چون مرغب بی‌بال و پری

به باده طبع تو رغبت نموده و فضلا را گهی ثنای تو مطلب، گهی دعای تو مرغب