مرده ری

گر سیاهی را کنی با خود شریک هم سیاهی از تو ماند مرده ریگ

آزرده شد به حرص درم جان عالمان وین حرص مرده ریگ به پایان نمی‌رسد

پس از مسافرت این مرده ریگ خاک چراست مسافرت را گویند به چنگت است ثمر

ولیکن ار بدن مرده ریگ نیست چنان که خدمت تو کند جان زار مانده کجاست

به آن مرده ریگ تو بستم طمع تو بستی چو پاکان مرا بر ورع

به خدمت آمدم دی بامدادان نبودی در وثاق مرده ریگت

به رهن اگر ز تو آن مرده ریگ نستاند پی بهانه درافتد میان بوک و مگر

همان مرده ریگ است میراث وارث زیان است خسران و نفع است سود

گنج زری که چو خسپی زیر ریگ با تو باشد ان نباشد مرده ریگ

ماند چون پای مقعد اندر ریگ آن سر مرده ریگش اندر دیگ