مردری

قوم گفتندش که ای چو تل ریگ پس چه می‌کردی کیی ای مردریگ

بمرد و جهان مردری ماند از اوی شد از چهر و بیناییش رنگ و بوی

شما را بدان مردری خواسته بدان گونه بر شد دل آراسته

آن سفره نحس مردریگش بین کش پیش شدن کسی نمی یارد

برفت و جهان مردری ماند ازوی نگر تا که را نزد او آبروی

چو پیش آمدش روزگار بهی از او مردری ماند تخت مهی

کان تف خورشید شهوت برزند آن خفاش مردریگت پر زند

گفت قاضی خیز ازین زندان برو سوی خانهٔ مردریگ خویش شو

از خراج ار جمع آری زر چو ریگ آخر آن از تو بماند مردریگ

برفت و جهان مردری ماند ازوی نگر تا کرا نزد او آب روی