مرحمت

سایهٔ مرحمتش تاج سر جویا باد تا به گلزار بود خرم و خندان گل سرخ

خدیو ما نپذیرفت نامه را و بعمد برآورنده آن چشم مرحمت نگشود

که شما را ز مرحمت بگزید چون صبا بر نهال‌تان بوزید

مرحمت کن که وقت مرحمت است گردنم زیر بار معصیت است

من و جورش که مخصوص منست آن مرحمت ورنه چه کار آید مرا لطفی که با اغیار هم دارد

دامن مرحمت ای اشک ز رویم برچین مکنش سرخ که رنگ چمنم کاهی به

نگسلد از پی هم مرحمت ساقی عشق زهر در شیشه کند باده اگر کم باشد

چو شیرین کامت از این مرحمت هاست بکن شکرش که کارت خوب بالاست

ای ابر لطف مرحمتی کن که غنچه‌وار پژمرده‌ایم و دل به شکفتن نهاده‌ایم

مرحمت بین که پرستار دلم شد چشمش گشته بیمار پرستار به بیمار دگر