مرح

هر مرحله‌ای که رخت برداشته‌ام صد حوض ز آب دیده بگذاشته‌ام

گر لطف کنی و گر کنی قهر در هر دو بود ز مرحمت بهر

با درد نوش شاید اگر مرحمت کنند آنان که صاف باده حق نوش کرده‌اند

مرا زنی به تیغ و من نیم به فکر جان و تن زبان گشوده در سخن به فکر مرحبای تو

صبا اگر گذار تو فتد بکوی یار من ز مرحمت بگو بآن نگار گلعذار من

نهایت همه انبیا و رسل گذشته نه پیش امت مرحوم احمد است بدایت

مرهمی لطف کن، که خسته‌دلم مرحمت کن که [بس] شکسته‌دلم

خیل و حشم سلطان، دیدی، پس ازین بنگر زین مرحله سلطان را بی‌خیل و حشم رفته

تنگم در بر کشید و گفتا از مهر چو مرحمت‌گذاران

عجب نیست گر سر بگردون رسانم بفرقم گر از مرحمت گستری ظل