مرایا

الست آن سیر صورت در مرایاست بلی یعنی رخ از آئینه پیداست

متجلی تو و جوینده آن نور توئی در مرایای نظر ناظر و منظور توئی

اگرچه بود هم صحبت مرایار نیامد سر او جز من پدیدار

مرایار یزدان و ایران سپاه نخواهم که رومی بود نیک‌خواه

در این صورت ترا اینجاست کاری در این صورت مرایابی تو باری

مرا کردی طلب اینک مرایاب بآهسته مکن درخویش اشتاب

جمع جمع است اینکه خود گوید عیان در مرایای همه فاش و نهان

درد تو می کشد مرایا به کرم دوا کنش یا قدری فزون ازین تا نکنم دوا طلب

محفل چو مصر از پاسخش چین گردکوی فرخش پر از مرایای رخش گیتی چو بازار حلب

قول و فعل نفس افسانهٔ باد است اینجا من نه انم‌که نبخشند مرایا بخشند