مراس

چون شرر سختی ایام مرا کرده اسیر در ته سنگ بود، پای شتابی که مراست

حکایت ستم چرخ با که بتوان گفت به غیر باد صبا کاو مراست محرم راز

میدان سخن مراست امروز به زین سخنی کجاست امروز

به خدمت تو اگر می‌کنی ز لطف قبول مراست چند وصیت ایا وصی رسول

از همه عالم مراست کوی تو قبله وز همه گیتی مراست روی تو مقصود

به چنین رنج کز زمانه مراست کودک هفت ساله پیر شود

مراست چشم و برد ناخنه ز چشم آرام چه جای آن که بود زیر ناخن آرامش

دست قدرت به قفا می پیچد برق را مشت گیاهی که مراست

نیست ممکن که کند دانه من نشو و نما گر رگ ابر شود هر مژه تر که مراست

مراست سوی تو ای رشک ماه ذره دلیل مراست در رهت ای آفتاب سایه رفیق