مرائی

لِیُنْذِرَ یَوْمَ التَّلاقِ، یَوْمَ هُمْ بارِزُونَ صفت روز رستاخیز است، روزی که رازها در ان روز آشکارا شود، پرده‌های متواریان فرو درند، توانگران بی‌شکر را در مقام حساب‌ بدارند، درویشان بی‌صبر را جامه نفاق از سر برکشند، آتش فضیحت در طیلسان عالمان بی‌عمل زنند، خاک ندامت بر فرق قرّاء مرائی ریزند، یکی از خاک وحشت بیرون آید چنانک خاکستر از میان آتش، یکی چنانک درّ از میان صدف، یکی میگوید: این الفرار من اللَّه، یکی میگوید: این الطریق الی اللَّه، یکی بزاری و خواری خاک حسرت بر سر می‌ریزد و میگوید: ما لِهذَا الْکِتابِ لا یُغادِرُ صَغِیرَةً وَ لا کَبِیرَةً إِلَّا أَحْصاها، یکی بآستین شکر گرد اندوه از فرق شوق می‌فشاند و میگوید: الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی أَذْهَبَ عَنَّا الْحَزَنَ.

درشان تو و من به سخا و سخن امروز ختم الامرائی به و ختم الشعرائی

تو مرائی اگر من ترایم

غزل میگفتم و مدح و مرائی هجا گفتن نبودم نیز مشکل

بر حکمت میری زچه یابید چو از حرص فتنهٔ غزل و عاشق مدح امرائید؟

نه زان مرائیان که بر ایشان حق فرموده والذین یرائون را

مرا گفتی ترایم گر مرائی همین شیوه، ازینم پرده میده

عزیزا برم زان سبب خوار بودی که پنداشتم تا قیامت مرائی

فرخنده علی بن ابی طالب مکی یار صلحا دشمن زشتان مرائی

و گفت: حق را به خواب دیدم، مرا گفت: یا بایزید! چه می‌خواهی؟ گفتم: آن می‌خواهم که تو می‌خواهی. فرمود که من تو را ام چنانکه تو مرائی.