مذل

برای نعمت دنیا مکش مذلت خلق که نزد اهل خرد زین سبب خسی باشی

صائب به خاکمال حوادث صبور باش خورشید سر ز خاک مذلت نمی کشد

از جیب حسن سرو قدی سر بدر نکرد کز خجلت تو خاک مذلت به سر نکرد

آمد نصیب من ز همه مردمان دو چیز از دوستان مذلت و از دشمنان جفا

ز بس خاک مذلت ریخت دوران بر سر بختم چو بر سر می‌زنم دست مصیبت خاک می‌‌ریزد

از خاک مذلتم چو برداشته‌ای یک باره نگهدار و مینداز مرا

پایه کرسی به زمین بر فرو گرد مذلت بنشین گو بر او

پیر طریقت گفت: آن دیده که او را دید، بدیدن غیر او کی پردازد؟ آن جان که با او صحبت یافت، با آب و خاک چند سازد؟ خو کرده در حضرت مواصلت، مذلت حجاب چند بر تابد؟ والی بر شهر خویش، در غربت عمر چون بسر آرد؟:

زانکه خود گرد مذلت گر رواست دایماً بر دامن آن کبریاست

ذکر جان هر کسی اسمیست از اسمای حق ذکر احمد «یامعز» و ذکر شیطان «یامذل »