مدیح

من ترا گویم مدیح و کردگار پاک را زانکه روزیم از تو است و جان پاک از کردگار

ننگ داری زانکه همچون جاهلان نوک قلم بر مدیح شاه یا میری قلم را تر کنی

تا کرده‌ام مدیح تو از خاطر امتحان کردست دهر ایمنم از امتحان خویش

شاید ار بخشد گنه آشفته را دارای حشر کاو مدیح مرتضی آن داور دین می‌کند

گرچه از خال ثنا، حسن تو مستغنی بود به مدیح تو شها حسرت حسّان رفتم

همی کنند ثنای تو افتتاح کلام همی کنند مدیح تو ابتدای کتاب

نقش نگین تو خلل ملک دشمن است درج مدیح تو حسد درج گوهرست

گفتم بروز بار توان رفت پیش او گفتا چو یک مدیح نو آیین بری توان

کس ار به مستی باید مدیح شاه‌کند دو چشم مست من اولی‌ ترند در این‌ کار

همی ثنای تو بیرون برد ز خاطر غم همی مدیح تو خالی کند ز قلب هموم