مده

پادشاهی ظل حق بهرام شه را آمده تا نپنداری که آورده بود چون آمده

چه جفاها که ز هجران تو دیدم صد شکر که کنون بر سرم از راه وفا آمده‌ای

گلی از باغ وفا آمده‌ای خود خس و خار نما آمده‌ای

شیر پراکنده‌ام زخم تو را بنده‌ام بی‌تو اگر زنده‌ام جز به سگانم مده

پس زبان بگشاد آن بینا بدل کای توبیرون آمده از آب و گل

بستهٔ خویش کن ببُر خوابم تشنهٔ خویش کن مده آبم

بترک نام وننگ و نیک و بدگیر مده سر پی ز دست و راه خود گیر