مدایح

شهاب دین که زبانم پر از مدایح تست زهی که هست ز تو جان فضل را شادی

هزار سال بقا بخشدت مدایح من چنین نفیس متاعی به چون تو ارزانی

بار خدایا پس از مدایح سلطان هست همه مدح‌ها به نام تو اولی

با مدیحش مدایح مطلق زهق الباطل است و جاء الحق

من بنده در مدایح سلطان معز دین گفتم قصیده ئی خوش و مطبوع و آبدار

محمد بن حسن صاحب‌الزمان که بود پر از مدایح خلقش کتاب خنده گل

شعرت همه معانی و لفظت همه نُکَت طبعت همه مدایح و دَرجَت همه ثنا

و آنجا که در مدایح او گویدی سخن هر لفظ گنج‌نامه صد گنج دیگرست

زان مدایح به خاطرت نرسد معنی حرص و آزپیمایی

چون شدی فارغ از مدایح شاه به سوی مدح خواجه آر پناه