مداد

دریغ چشم ندارد حصار منظرشان که تا زیاری کردی به زاریم امداد

بزرگوارا من بنده را به دولت تو نماز شام امل گشت بامداد پگاه

پدر زار و گریان همه شب نخفت پسر بامدادان بخندید و گفت

همی بپیوست این رزم تابنه ساعت ز بامداد که خورشید بر شد از خاور

زین چنین امداد دل پر فن شود بجهد از دل چشم هم روشن شود

گشاده‌روی و میان بسته بامدادِ پگاه فروگذشت به کویم بتی به روی چو ماه

غلام ساقیِ خو‌یشم که بامداد پگاه مرا ز مشرقِ خم آفتاب برکشدا