مخلد

دوزخ از شعله نار غضب تو سوزان خلد از انعام نعیم تو مخلد بخلود

نه ملک مخلد ترا مقطع نه ذات مؤید ترا مبدا

ما هذه الدنیا بدار مخلد طوبی المدخر النعیم الی غد

بانگ وحدت چو نزاری به جهان در دادند وین منادا ز پی ملک مخلد زده اند

هله ای شه مخلد تو بگو به ساقی خود چو کسی ترش درآید دهدش ز درد در دم

شکرلله حب شوق و ذوق و مهرت در دلم مستدام است و مخلد باقیست و جاودان

به فرق سایه شاهنشهت مخلد باد که هست فرق تو در خورد سایه اقبال

این انتم من الغلمان المکحلین و الولدان المخلدین کجایند دلبرانیکه عطر جان مشک بناگوش ایشانست و سرپوش آفتاب گوشه قصب پوش ایشان، ماه خدا یشان را فلک زمین است و سر و قد ایشان را چمن آذین

زد بدلت آتشی زهر که در دهر شعلۀ او تا ابد ماند مخلد

دندان سین سنت و شین شریعتش دندانه کلید بهشت مخلد است